به گزارش بهارانه؛عارفه مرادی از طلاب فعال حوزه علمیه خواهران استان همدان و نویسنده مجموعه‌ای از آثار ارزشی در حوزه ادبیات شهدا و مفاهیم خانواده، در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه در همدان، هدف اصلی خود از ورود به عرصه نویسندگی را «ادای دین به فرهنگ و تمدن اسلامی» عنوان کرد و اظهار داشت: قلم باید در مسیر رشد جامعه قرار گیرد، نه برای هیجان‌زدایی یا شهرت‌طلبی.

وی که تاکنون آثار متعددی درباره شهدای مدافع حرم، دفاع مقدس، ناجا و همچنین موضوعات علمی‌پژوهشی نگاشته است، نویسندگی را «منبری مکتوب» می‌داند و معتقد است طلبه باید با هنر قلم، رسالت انبیاء را در جامعه بازتاب دهد.

مشروح این گفت‌وگو به شرح زیر است:

لطفاً خودتان و کتابتان را معرفی کنید.

عارفه مرادی هستم، اهل اسدآباد استان همدان. از طلاب جامعه‌الزهراء(س) در رشته مشاوره خانواده و همچنین دانشجوی دکتری مطالعات زنان گرایش حقوق خانواده. تاکنون آثار متعددی در حوزه ادبیات شهدا منتشر کرده‌ام، از جمله: «بابای نازنین» (شهید مرتضی مسیب‌زاده)، «وهب زمان» (شهید هادی شجاع)، «عشق به رنگ دیگر» (شهید معراج آیینی)، «کوچ آخرین پرستوی عاشق» (شهید حبیب‌الله لطیفی) و مجموعه «سرو ۱» درباره شهدای اسدآباد.

همچنین در حوزه کودک و نوجوان، شعر و پژوهش‌های دینی و اجتماعی نیز آثار متعددی دارم.

چه چیزی الهام‌بخش شما برای نوشتن این کتب شد؟

انگیزه اصلی ورودم به عرصه نگارش، ادای دین به فرهنگ و تمدن اسلامی و بیان حقایق تاریخی انقلاب و دفاع مقدس بود. باور داشتم که ارزش‌هایی که مردم این سرزمین برای آن ایثار کردند، باید ثبت شود تا میراثی برای همه نسل‌ها و حتی بشریت باشد. قلم، ابزار روایت این حقیقت است.

شخصیت‌ها یا وقایع کتاب تا چه حد واقعی هستند؟

برای درک شخصیت‌هایی که درباره آنها نوشته‌ام، سال‌ها با جهان فکری و معنوی‌شان زندگی کرده‌ام. هرچند این هم‌زیستی فقط ظاهری نبوده، بلکه تلاش کردم در باطن و باور به آنها نزدیک شوم تا حقیقت وجودی‌شان را صادقانه به مخاطب منتقل کنم.

نوشتن کتاب برای شما چه تجربه‌ای به همراه داشت؟

نوشتن، چراغی است که انسان را به زیست بهتر دعوت می‌کند. گاهی آدم را مقابل آینه قرار می‌دهد تا کم‌کاری‌های خود را ببیند و گاه انگیزه‌ای برای تعالی می‌شود. این مسیر، هرچند سخت، اما سراسر لطافت روحی است.

زندگی طلبگی چه تاثیری بر نگاهتان به نویسندگی داشت؟

طلبگی یک سبک زندگی معنوی است. من نویسندگی را «منبری مکتوب» می‌دانم که باید با هنر بیان، رسالت انبیا را در جامعه امتداد دهد. قلم طلبه باید هدایتگر باشد.

ملاحظات اخلاقی یا معنوی در موضوع کتاب‌ها چه نقشی دارند؟

هنر حتی هنگام بیان تلخی‌ها باید نور امید را منتقل کند. نویسندگی باید موجب رشد شود، نه سقوط انسان. تلاش کرده‌ام زیبایی‌های فطری را یادآوری کنم.

سبک نگارش شما چگونه است؟

اصل کار من بر سادگی همراه با زیبایی است. معتقدم باید به فهم مخاطب احترام گذاشت و زمان او را صرف نکات ارزشمند کرد.

پیام اصلی کتب شما چیست؟

پیام‌ها را مستقیم بیان نمی‌کنم؛ بلکه خواننده را در بزنگاه‌های زندگی قرار می‌دهم تا خودش راه درست را انتخاب کند. هدف آن است که مخاطب به مرحله‌ای برسد که در تقابل خیر و شر، آگاهانه راه خیر را برگزیند.

بهترین بازخوردی که دریافت کردید، چه بوده است؟

هنگامی که خواننده می‌گوید «کتاب شما باعث شد به فکر فرو بروم»، حس می‌کنم به هدف رسیده‌ام. تعقل، بزرگ‌ترین نعمت الهی است و نویسندگی زمانی ارزشمند می‌شود که آن را فعال کند.

تجربه‌ای که شما را به خودتان نزدیک‌تر کرد، چه بوده است؟

نویسندگی در راه خدا مثل سوختن شمع است، باید از لذت‌های شخصی گذشت تا نور حقیقت را به دل خواننده تاباند. بهترین آثار از دل‌های سوخته و خالص برمی‌آیند، به‌ویژه وقتی درباره شهدا نوشته می‌شود.

توصیه شما به نویسندگان جوان یا طلاب علاقه‌مند چیست؟

قلم ابزار تخلیه احساسات نیست؛ وسیله رشد است. نویسنده باید ابتدا خودش را اصلاح کند تا بتواند جامعه را اصلاح کند. نویسندگی نعمت الهی است، شکرش این است که در راه حقیقت استفاده شود. باید حتی به‌اندازه نور یک شمع، تاریکی را کم کنیم.

انتهای پیام. /