بهارانه - شکل گیری ایده‌ای جدید در اتاق‌های فکر نزدیک به دولت اوباما، برای حل مساله‌ای که رسانه‌های غربی آنرا «تلاش ایران برای ساخت سلاح هسته‌ای» عنوان می‌کردند، از ظهور نشانه‌هایی جدید برای اجرایی کردن گام اول بسته پیشنهادی ایران در مذاکرات مسکو حکایت دارد.

در حالی که محور تبلیغات رسانه‌ها و مقامات غربی علیه برنامه هسته‌ای ایران و اصلی‌ترین بهانه کشورهای غربی از جمله امریکا برای اعمال تحریم علیه ایران در سال‌های اخیر، آنچه که این مقامات و رسانه‌ها «نگرانی از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای» می‌خوانند بوده است، شکل‌گیری ایده‌ای جدید که هم از یک سو غنی‌سازی را در ایران به رسمیت بشناسد و هم به نوعی آبرومندانه هیاهوی امکان دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای را پایان ببخشد، سر و صدای زیادی را در محافل نزدیک به نئوکان‌ها به پا کرده است.

این ایده جدید چیزی شبیه به گام اول بسته پیشنهادی ایران به ۱+۵ است. مروجین این ایده در حال القاء این موضوع هستند که بهترین راه برای اطمینان از عدم دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای، موافقت با غنی‌سازی اورانیوم در این کشور تحت نظارت آژانس است و ایران تنها در این حالت حاضر خواهد شد غرب را مطمئن کند که سلاح هسته ای نخواهد ساخت. پس بهتر است آن است که به ایران اجازه غنی سازی اورانیوم داده شود.

ایران هسته‌ای نیز در گزارشی به شکل‌گیری این ایده اشاره کرده است که قلب این ایده آنطور که دو تحلیلگر امریکایی روایت کرده اند این است که دولت امریکا به این باور رسیده است که تنها در یک صورت ایران راضی خواهد شد –به زعم غربی ها- دست از ساخت سلاح هسته ای بردارد و آن در صورتی است که حق غنی سازی اورانیوم را دریافت کند.

این ایده در هفته گذشته نخست از جانب جان بولتون و البته با ادبیاتی انتقادی مطرح شد. بولتون که به شدت منتقد سیاست های دولت اوباما درباره ایران و طرفدار گزینه حمله نظامی است، طی مقاله ای در سایت موسسه آمریکن اینترپرایز نوشت: «طرفداران اوباما استدلال می‌کنند که اگر ایران اجازه ادامه برنامه صلح آمیز هسته‌ای خود را زیر نظر جامعه بین‌المللی داشته باشد، تلاشش برای دستیابی به سلاح اتمی را متوقف می‌کند». بولتون توضیح بیشتری در این باره نداده ولی خشمگینانه این ایده را رد کرده است.

فرد دومی که این ایده را مطرح و البته بر خلاف بولتون از آن دفاع کرده، توماس فریدمن سرمقاله نویس نیویورک تایمز است.

وی روز دوشنبه ۹ مرداد ۱۳۹۱ در گفت وگویی با فرید زکریا از سی ان ان می گوید: «به نظر من ایرانی‌ها در عرصه قدرت بین المللی به خوبی از میزان قدرت جهانی مطلعند. آنها در حال حاضر به توانایی های جامعه بین المللی به خوبی واقفند و می دانند کسی نمی تواند آنها را مجبور کند برنامه هسته ای خود را کنار بگذارند. به نظر من ایرانی ها می دانند پیش از برپایی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا یا در شرایطی که اقتصاد جهانی با بحران مواجه شده است، اسرائیلی ها برای اقدام نظامی علیه ایران بسیار محتاطانه عمل خواهند کرد. آنها می دانند اوباما قصد ندارد به اقدام نظامی علیه ایران متوسل شود و بطور قطع اروپایی ها نیز در این باره اقدامی نخواهند کرد. بنابراین، تنها مسئله ای که ایران را به حرکت وامی دارد این است که رئیس جمهور آمریکا به نوعی با حداقل خواسته های ایران درباره غنی سازی اورانیوم برای برنامه صلح آمیز هسته ای این کشور تحت نظارت آژانس، موافقت کند. خلاصه اینکه، اوباما باید اعلام کند ما آماده ایم این امتیاز را به شما ارائه کنیم».

به نظر می‌رسد هزینه زیادی که از بن‌‌بست خودساخته غرب در قبال برنامه هسته‌ای ایران و با هیاهو بر سر احتمال دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای ایجاد شده است، غرب و امریکا را بر آن داشته است تا با توجیهی آبرومندانه هم در ظاهر وانمود کنند که نگرانی‌شان از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای را مرتفع شده است و هم عملا توجیهی را برای اعطای امتیازی که ایران از ۱+۵ در قالب بسته پیشنهادی مذاکرات مسکو خواسته است فراهم کند تا به این ترتیب شرایط مذاکرات ایران و ۱+۵ از روند کند کنونی به یک شرایط پویا و پر تحرکت منتقل شود.

ایران در بند اول چارچوب پیشنهادی خود تاکید کرده بود که گام نخست برای یک فرآیند بلند مدت می تواند این باشد که ۱+۵ تصریح کند حق غنی سازی ایران را قبول دارد و ایران هم متقابلا به طور رسمی اعلام کند قصدی برای ساخت سلاح هسته ای ندارد.

منبع:چریغ