قيصر محمودي ـ عضو هیأت ريیسه‌ي انجمن سفال لالجين ـ 26 سال است كه سفال مي‌سازد و فوق ديپلم سفال و سراميك‌اش را هم از دانشكده‌ي جامع علمي ـ كاربردي لالجين گرفته و چند سالي مي‌شود با تعدادي توليدكننده‌ي ديگر، انجمن سفال لالجين را راه‌‌اندازي كرده است.

او به‌عنوان يك توليدكننده، درباره‌ي برخي مشكلات سفال در شهر لالجين به خبرنگار سرويس صنايع دستي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گفت: لالجين تنها شهري است كه به‌خاطر سفال‌سازي تقريبا بي‌كار ندارد. درست است كه اين كار مزد كمي دارد و بيمه هم ندارد؛ ولي تقريبا همه‌ي مردم شهر در اين حوزه به كاري مشغول‌اند، اما اين روزها مشكلاتي، يقه‌ي اين قطب سفال كشور را گرفته است.

وي با بيان اين‌كه انجمن سفال لالجين كم كردن سن بازنشستگي هنرمندان سفال را پيگيري مي‌كند، اظهار كرد: سفالگري جزو كارهاي سخت و زيان‌آور است؛ ولي تا حالا نتوانسته‌ايم اين موضوع را به گوش مجلسي‌ها برسانيم.

اين توليدكننده‌ي سفال ادامه داد: ميزان گرد و خاك در يك كارگاه سفالگري بالاي 10 ميكرون است و رطوبت زيادي هم دارد. اين شرايط علاوه بر ايجاد مشكلات تنفسي، سبب مي‌شود بيشتر سفالگران در 40 سالگي به عارضه‌ي كمردرد دچار شوند. تمام تلاش‌مان را مي‌كنيم كه سفالگري جزو مشاغل سخت به‌شمار آيد و سن بازنشستگي آن را به 25 سال برسانيم.

او در ادامه‌ي سخنانش به معضل سوخت كه گريبان كارگاه‌هاي سفال را گرفته است، اشاره و بيان كرد: ما قبلا هر بشكه نفت را شش‌هزار تومان مي‌خريديم؛ ولي حالا از تعاوني‌، هر بشكه نفت را به قيمت 26هزار تومان تهيه مي‌كنيم. اوضاع گاز هم همين‌طور است، پس از حذف يارانه‌ها، از كارگاه‌هاي سفال هيچ حمايتي نشد.

وي واردات سفال چيني را چالش ديگري بر سر راه سفالگران لالجين دانست و گفت: هرچند در حال حاضر جلوي تعدادي از اقلام وارداتي چين را گرفته‌اند، ولي واردات زياد اين كشور سبب شد تعداد 600 كارگاه سفالي كه تا سال 1389 در لالجين فعال بودند، به 550 كارگاه برسد، با اين اوضاع حتما تعداد آن‌ها كمتر از اين هم خواهد شد.

او همچنين با بيان اين‌كه سال گذشته سه صادركننده‌ي نمونه‌ي كشور از شهر لالجين انتخاب شدند، اظهار كرد: سال 1389، اين شهر 36ميليون دلار صادرات داشت، در حالي كه سه استان لرستان، ايلام و كرمانشاه، با هم 20 ميليون دلار صادرات سفال داشتند. با اين حال فقط پنج درصد جايزه‌ي صادراتي به صادركنندگان لالجين اختصاص يافت.

وي ادامه داد: سال 1390 هم لالجين 24ميليون دلار صادرات داشت؛ اما رقم جايزه‌ي صادراتي را به دو درصد كاهش دادند، چرا جايزه‌ي صادراتي كم شده است وقتي لالجين ارزآوري دارد؟ نبايد در اين كار مغلطه ايجاد كرد.

محمودي درباره‌ي لعاب‌هاي وارداتي كه كيفيت برخي محصولات سفالي لالجين را كاهش داده است، گفت: بيشتر سفالگران اين شهر، يعني حدود 60 درصد آن‌ها از لعاب‌هاي داخلي به‌شكل سنتي استفاده مي‌كنند، چون ما تلاش كرده‌ايم لعاب‌هاي سربي را كنار بگذاريم، براي همين لعاب‌هاي نامرغوب را فقط گروه خيلي اندكي استفاده مي‌كنند.