شبی که در آن 15هزار تماشاگر با کمترین حاشیه به تشویق تیم ملی برای پپروزی در برابر قوی‌ترین تیم والیبال آسیا پرداختند.

در این میان حضور بانوان در سالن آزادی از نکات جالبی بود که می‌تواند در بازی‌های مشابه آینده هم تکرار شود. نظم برگزاری این بازی آن‌قدر توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد که حتی شبکه بی‌بی‌سی فارسی از آن به عنوان یک شب رویایی برای والیبال ایران نام برد و حضور ایرانیان را در این شب فوق‌العاده خواند.

هم‌چنین دیگر شبکه‌های منطقه‌ای مانند دوبی اسپرت و شبکه ورزشی قطر هم با پخش گزارشی از این مسابقه و حضور چشمگیر ایرانیان آن را یکی از بهترین بازی‌های برگزار شده در سطح آسیایی دانست. این در حالی است که مسابقات این چنینی در اکثریت کشورهای حوزه خلیج فارس با تعداد تماشاگران چند صد نفری برگزار می‌شود و همین مسئله باعث شد که گزارشگر قطری حضور تماشاگران ایرانی که بازیکنان ژاپنی را تحت تاثیر قرار داده بودند را شورانگیز توصیف کند.

علاوه بر تمام این نکات بسیار مهم که به مثابه یک نمایش بین‌المللی مثبت برای ورزش والیبال محسوب می‌شود، نکته دیگری که در این مسابقه به عینه مشاهده شد بی‌حاشیه بودن آن است. به‌گونه‌ای که علی‌رغم حضور 15هزار تماشاگری که فضای خاصی را به این رقابت سرنوشت ساز  بخشیدند از ابتدا تا انتهای این دو مسابقه به هیچ وجه کوچک‌ترین حاشیه‌ای مشاهده نشد. هم‌چنین حضور 15هزار نفر ایرانی و خواندن سرود جمهوری اسلامی ایران آن هم به شکل وجدآوری از دیگر نکاتی بود که حتی بیش از رسانه‌های داخلی، مورد توجه رسانه‌های خارجی قرار گرفت چرا که به طور معمول چنین صحنه‌هایی در ورزش والیبال کم‌تر دیده می‌شود. از سوی دیگر بر اساس مسائلی که در روانشناسی ورزش مطرح می‌شود می‌توان این‌گونه اتفاقات را به نوعی تجلی یک همبستگی ملی دانست. اتفاقی که نشان می‌دهد ایرانیان علی‌رغم فشارهای خارجی و برخی مشکلات اقتصادی در موقع لازم برای حمایت از موضوعات ملی در عرصه حاضر می‌شوند. صحنه فوق العاده تاثیر برانگیز خواندن سرود ملی ایران توسط همه 15هزار نفر حاضر در استادیوم و همکاری آنان برای برگزاری هر چه بهتر این مسابقه مهم، دقیقا گویای همین موضوع در جمعه شب و یک شنبه شب بود.

اما در کنار تمام این مسائل که جز نکات مثبت نمی‌توان در آن یافت، پس از نتیجه‌گیری تیم والیبال باز هم این سئوال برای کارشناسان ورزش‌های غیرفوتبالی و هم‌چنین تماشاگران ورزش دوست ایرانی مطرح می‌شود که چرا باید به فوتبالی که این هم حاشیه دارد و البته هیچ افتخار بین‌المللی در چندین سال اخیر کسب نکرده است بها داد؟ هم‌چنین سئوال دیگر این خواهد بود که چرا باید برای چنین ورزش بی‌فایده‌ای این هم از بیت‌المال هزینه کرد؟

این سئوالات در حالی به سئوال اصلی این روزهای دنیا ورزش ایران مبدل شده که هر روز فوتبال ایران شاهد افزوده شدن صفرهای قراردادهای بازیکنانی هم‌چون انصاری فرد و نکونام است که  در چندین بازی اخیر خود حتی از ارائه یک بازی معمولی هم عاجز بوده‌اند. آن چنان که هم امیر قلعه نوعی و هم ژوزه به عملکرد چنین بازیکنانی به طور تلویحی اعتراضاتی کرده‌اند. از طرف دیگر همه اهالی ورزش به خوبی از این مسئله آگاه هستند که قرارداد بازیکنان بزرگ و افتخار آفرین والیبال ایران یک دهم و حتی یک صدم بازیکنان درجه دو فوتبال هم نیست.

سعید امیرایی