عکسی که می بینید در اوایل دهه ی شصت، در نماز جمعه تهران گرفته شده است. رزمنده ای از جمع مجاهدان فی سبیل الله که به مقام جانبازی نائل گشته، به قنوت ایستاده است. چه شرحی می توان بر این قنوت نوشت. قنوتی متفاوت از دیگر قنوت ها. من و تو، هنگام قنوت، به کف دستان خود خیره می شویم. حال کسی که کف دستی ندارد و چشمی که به آن ها خیره شود، چه تکلیفی دارد؟ آیا شک داری که این قنوت، به حرمت قمرِ منیر بنی هاشم، همونی  که دستان و چشمش را پیش از شهادت، هدیه آستان ولایت نمود، پذیرفته ترین قنوت خواهد بود؟