به گزارش بهارانه به نقل از مشرق به نقل از قانون، حوالی نهم تیرماه امسال بود که نامهای از سوی هفت سینماگر برجسته، خطاب به نیروی انتظامی در رسانهها منتشر شد. نامهای است که در آن گفته شده بود: «در روزهای اخیر شاهد برخی اظهار نظرها از سوی مسئولین نیروی انتظامی در خصوص سینما و بعضی از همکارانمان بودیم که بخشی از این اظهارنظرها موجبات برخی سوء تفاهمها و ابهامات را فراهم آورده است. از آنجا که در مجموعه معادلات اجتماعی، نقش سینماگران و به ویژه بازیگران بسیار تعیینکننده است و از طرفی عمده فعالان این حوزه برای پیشبرد سینمای کشور بنای تعامل با دستگاههای اجرایی و انتظامی را دارند، لذا پیشنهاد میشود در خلال برگزاری جلسهای رو در رو با جمعی از سینماگران، ضمن ایجاد گفتوگو سعی در حل ابهامات و مشکلات به وجود آمده فرمایید.»
این نامه با امضای داوود رشیدی، همایون اسعدیان، داریوش فرهنگ، فرهاد توحیدی، سیروس الوند، محمدعلی سجادی و محمد سریر خطاب به سردار بهمن کارگر نوشته شد. نامهای که هنوز بعد از گذشت یک ماه، خبری از جوابیه یا احیانا برگزاری نشستهایی برای گپوگفت در مورد آن نشده، و تنها از جانب دو طرف ماجرا در خصوص امکان برگزاری یا برگزار نشدن نشستها به اظهارنظرهایی بسنده شده است. در همان مقطع انتشار نامه ابتدا مقرر شد جلسهای برگزار شود، اما لغو شد و رییس اداره سینمایی ناجا درباره لغو نشست تعاملی پلیس و سینماگران گفته بود: « برخی این موضوع را به اتفاقی صنفی تبدیل کردند که به همین دلیل این جلسه لغو و در نزدیکترین فرصت برگزار میشود.»
هرکدام از این هفت نفر هم در گفتوگو با رسانههای مختلف از علتهای متفاوتی در خصوص برگزارنشدن این نشستها گفته بودند. مثلا همایون اسعدیان یکی از سینماگران امضاکننده آن بیانیه درباره سرانجام برگزاری آن جلسه گفته بود که اگرچه از طرف نیروی انتظامی تمایل به برگزاری این نشست هست، اما به دلیل گرفتاریهایشان این جلسات به تاخیر افتاده است ولی احتمالا تا پایان ماه مبارک رمضان برگزار میشود.
داریوش فرهنگ از دیگر امضاکنندگان نامه، اما از منصرفشدن از هرگونه پیگیری در خصوص جوابیه یا برگزاری نشست میگوید. این بازیگر و کارگردان سینما ادامه میدهد: من ابتدا برای پیگیری این نامه مشتاق بودم، اما دیگر انگیزهای برای ادامه ندارم.
وی شرایط اجتماعی و فرهنگی به وجود آمده را علت اصلی انصراف از گفتوگو با نیروی انتظامی عنوان کرد و گفت که اگر چه مدت زمان زیادی از تقدیم نامه نمیگذرد و شرایط اجتماعی فرهنگی و اجتماعی تفاوت چندانی نکرده، اما شرایط جامعه به گونهای پیش رفته است که دیگر اشتیاقی برای پیگیری این مذاکره در خودم نمیبینم.
دیدگاه شما