به گزارش بهارانه، مدتی است که سرویس ها و برنامه های شبکه اجتماعی که قابلیت پیام رسانی قوی دارند، در فضای اینترنت شکل گرفته است. از این بین می توان به فیسبوک (Face Book) و لینکد این (LinkedIn) اشاره نمود. اما به تازگی، با هوشمند شدن تلفن های همراه، استفاده از ابزارهای اجتماعی دیگر، همچون وایبر، تلگرام، اینستاگرام و موارد دیگر که استفاده آسان تری دارند، در بین آحاد مردم به ویژه جوانان رواج یافته است. بر اساس آمار، تا کنون 15 میلیون ایرانی عضو تلگرام شده اند.

به موازات شکل گیری این ابزارهای اجتماعی در بین بخشی قابل توجهی از جامعه، می بایست، فرهنگ استفاده درست آن نیز برنامه ریزی شود. استفاده از این ابزار کاملاً جنبه شخصی دارد؛ به طوری که برخی از آن به عنوان وسیله ای برای گذران اوقات بیکاری استفاده می کنند و برخی دیگر، استفاده بهینه ای از آن می کنند. در اوایل شکل گیری این ابزارهای اینترنتی، شاهد انتشار مطالب بدون هدف و عکس  و ... بودیم؛ اما به تدریج گروه های هدفمند شکل یافتند؛ به طوریکه هم اکنون با ورود سایت های خبری در شبکه های مجازی، انتشار مطالب و تصاویر و لطیفه در این شبکه ها کمتر شده و علاقمندی افراد به حضور در گروه های خبری، و بحث و تبادل نظر در مورد مسائل روز جامعه بیشتر شده است که دلالت بر ترقی و تکامل فرهنگ استفاده صحیح از شبکه های اجتماعی است.

همسو با دیگر شهرهای ایران، این پدیده در شهرستان بهار نیز همه گیر شده است و بسیاری از شهروندان، روزانه، زمان بسیاری را صرف آن می کنند. در حال حاضر، شاهد آن هستیم که گروه های مختلفی در سطح شهر در حال شکل گیری هستند. هر یک از این گروه ها، با هدفی ویژه ای ایجاد می شوند، و بر همین اساس، در برگیرنده­ی مقررات خاصی هستند. برخی با اهداف سازمان مردم نهاد فعالیت می کنند، برخی با هدف درج اخبار ایران، برخی با هدف حفظ آثار و فرهنگ کهن شهر، برخی با هدف انتشار اخبار شهرستان، برخی با هدف تبلیغاتی و انتخاباتی، برخی با هدف بحث و بیان مشکلات شهری ، برخی دیگر با هدف آموزشی ، بعضی دیگر با هدف بسط و گسترش زبان ترکی و بسیاری از موارد دیگر.

اما آنچه به عنوان خلأ در شکل گیری و درج مطالب در این گروه­ها  به چشم می خورد، نبود هدف راهبردی معین به منظور حل مشکلات جامعه و رشد فرهنگ جامعه است. با این حال، برخی از اوقات، به طور مقطعی، شاهد ایجاد جوی اثرگذار در حل مسائل شهری در این فضاها هستیم. با وجود این؛ تاثیر آن در همان مقطع باقی میماند و بسط داده نمی شود.

بر همین اساس، لزوم توجه بیشتر و برنامه ریزی کامل  (به جای صِرف مشاهده) توسط دلسوزان شهر احساس می شود؛ تا به این ترتیب بتوان از طریق این ابزار قدم های خوبی برای حل برخی از مسائل شهری و فرهنگسازی برداشت؛ چه بسا که دیده می شود گاهی در سطح شهر یا شهرستان بعضی از این گروه های مجازی منجر به جلسات حقیقی شده و در مورد مسائلی همچون پاکسازی محیط شهری کارهایی صورت می گیرد اما با هدف سوق دادن جوانان به سوی تحولات فرهنگی کارهای مثبتی می توان صورت داد و این به دلیل کوچک بودن جامعه است و هر چه جامعه هدف در این موارد کوچکتر باشد راحتتر می توان در ایجاد یک جو در آن جامعه عمل کرد و راحتتر می توان در آن رسوخ کرد.

هر جامعه به فراخور حال خود دارای کاستی هایی است و گاهی این کاستی ها در زمینه مسائل فرهنگی بیشتر به چشم میخورد. آنچه که از فعالیت چند ماهه هم شهرستانی ها در فضاهای مجازی به چشم می خورد این است که این فضا را محلی ازاد برای بیان خواسته های خود یافته اند و گاهی مسائل و مشکلاتی را که نمی توانند به گوش مسئولین برسانند در این فضاها مطرح می کنند و گاهی پاسخی از آن دریافت کرده و گاهی بی نتیجه از آن میگذرند؛ اما این طریقه استفاده از این فضا تنها قشر کوچکی را مورد هدف قرار داده و گاهی فراوانی تعداد انتقادها نسبت به یک مدیر و عملکرد یک ارگان باعث سکوت و یا فراری دادن شخص سوال شونده می شود.

اینجاست که باید به نسبت جمعیتی بالاتری در این فضاها توجه کرد و تعداد افراد بیشتری را مورد توجه قرار داد. پیشنهادی که در این مورد می توان داشت ، بیان کاستی ها و معایب فرهنگی جامعه و ایجاد تحولات فرهنگی در جامعه است. گاهی دیده می شود که نگرش های غلطی در جوامع کوچک وجود دارد که بین مردم رواج داشته و  نسل به نسل منتقل می شود و جالب اینجاست که همه هم می دانند که این نگرش ها غلط است اما محلی برای بیان و مطرح کردن نظر خود در این باره پیدا نمی کنند و جبرا ناچار به تبعیت از آن هستند؛ اما با استفاده از این فضاها و با تعداد مخاطبین بیشماری که در گروه های مختلف حضور دارند می توان با یک حرکت برنامه ریزی شده وارد شد و به بیان دیدگاه ها و خواسته های خود پرداخت و ارتعاشی هر چند کوچک در جامعه جوانان ایجاد کرد و این حرکت نیازمند برنامه ریزی دلسوزان شهری در این باره است.