به گزارش بهارانه به نقل از تسینم، سیدمهدی شجاعی، نویسنده در سال 1372 و برای مراسم شهادت دوست دیرینش، سیدمرتضی آوینی متنی را نگاشته و قرائت کرد، پس از 22 سال و به مناسبت برگزاری نشست «روایت یک حقیقت» که به همت فرهنگسرای انقلاب اسلامی برگزار شد، این متن را در برابر دوربین برای شرکت کنندگان در این مراسم خواند.
متن این یادداشت به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم
این معز الاولیاء؟ این مذل الاعداء؟ این الطالب بدم المقتول بکربلا؟
شهیدان سلام
سلام بر آن روز نورانی که زاده شدید، سلام بر آن ایام نورانی که زیستید و سلام بر آن لحظات شیرین وصال که به معشوق پیوستید.

آخرین میهمان شما و آخرین مسافر ما «مرتضی» بهانه‌ای شده است تا ما پر و بال سوختگان، این سوی مرز ماندگان! بی پروانگان! از پرواز جاماندگان و دردمندان و حسرت کشان و غبطه خوران، تا ما هجران کشیدگان و حرمان دیدگان، درزیر چادر افسوس، سر بر شانه هم گذاریم و دردهای پنهان خویش را مویه کنیم.

دوست داشتم شما از آن سو بگویید نه این حقیر روسیاه از این سو. دوست داشتم شما از وعده های خدا بگویید از «تجاره مربحه سیّرها لهم ربّهم»، از «جنات عدن»، از «فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر»، از «رضی الله عنهم و رضو عنه»، از «ذلک فضل الله یوتیه من یشاء»، از «ولمن خاف مقام ربه جنتان»، از «متکئین علیها متقابلین»، از «بل احیاء عند ربهم یرزقون»، از «ارجعی الی ربک راضیه مرضیه»، از «فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی»، از «وسیق  الذین اتقوا ربهم الی الجنه زمرا، حتی اذا جائوها و فتحت ابوابها و قال لهم خزنتها سلام علیکم طبتم فادخلوها خالدین»

از «و آخر دعواهم ان الحمدلله رب العالمین»

سخن گفتن از این سو نیز نه برای آگاهی شماست که شما خود به عین الله بر این همه ناظر و حاضرید بل واگویه های دردمندانه جمعی است که از اصل شهادت خویش مانده است و میان او و معشوق خویش به قاعده یک جهان فاصله افتاده است. پس بشنوید از این سوی دیوار که پس از شما برما چه رفت.

...شما که رفتید بسیاری از ارزش ها هم با شما رخت سفر بست و جز در کوچه پس کوچه های غربت، نشانی از خویش باقی نگذاشت.

اگر زمانی داشتن و زیاده داشتن، عیب بود، پس از شما نداشتن عیب شد، بی عرضگی تلقی شد و ناتوانی.

مسابقه ای پدید آمد که هر که به هر دلیل از رفتن و دویدن باز ماند یا سرباز زد، مهر باطل پیشانی اش را زینت داد.

شما که رفتید خون میز در رگهایمان دوید و هر کدام جزئی از صندلی هایمان شدیم  الهیکم التکاثر روشن ترین آیه ای است که سلوک ما را به تفسیر نشست.

شما که رفتید، ارتشاء در زیر سایه قانون نشست و ماشین کهنه «باج» روغن تازه خورد. شما که رفتید ارزش پول هم سقوط کرد و اقتصاد آنقدر سقوط کرد که درست در زیربنای هستی ما قرار گرفت. ارزش پول اکنون آنقدر کم شده است که با آن فقط انواع ملاهی و مناهی و فسق و فجور را می توان مرتکب شد البته با پول مکه هم می توان رفت، وارد دانشگاه هم می توان شد، سربازی هم می توان نرفت ولی عمدتا کارهای بد با پول عملی تر است. با پول می توان عرق خورد، عربده کشید و احترام دید.

با پول می توان فرهنگ شاهنشاهی را زنده کرد با پول می توان مجالس طاغوتی را دوباره رونق بخشید.

ارزش پول کم شده ست با پول فوقش بتوان از چنگال قانون گریخت، فوقش بتوان بر سبیل قانون نشست و نقاره زد. فوقش بتوان قانون نوشت اما از «شما» خبری نیست.

با پول برج جنایت را هم می توان بالا برد به شرط آنکه اضافه تراکمش را پرداخته باشی. ارزش پول آنقدر کم شده است که با آن عمده آدم های کمتر از پول را می توان خرید، فقط به اتیکت های آشکار و نهان شان توجه باید کرد.

اینها همه به خاطر این است که ارزش پول ما کم شده است و گرنه با دلار کارهای بیشتری می توان کرد، همه کار می توان کرد. ارزش پول ما فقط به اندازه معامله ضد ارزش ها است با دلار ارزش ها را می توان معامله کرد. 

آری شما که رفتید ارزش  پول سقوط کرد اما پارتی به اوج ارزش خود رسید. رابطه اعم از سببی و نسبی و محتسبی معنای همه چیز را تغییر داد و حتی جای ارتباط با خدا نشست.

شما که رفتید سران ما بر سفره فهد نشستند مهمان دارالضیافه فهد شدند در فصل حج به طواف او پرداختند و او را همسنگ ایران، بالی برای اسلام شمردند.

شما که رفتید، دست دادگان خدا، دل سپردگان به خدا، چشم و پا و جسم دادگان به خدا، جانبازان و ودل باختگان به خدا و حد فاصلان میان خلق و خدا، علی رغم فریادهای مظلومانه ناخدا، تبعیدی دیار فراموشی شدند و مدال های عزت شان که شرف قبیله و آبروی تبارمان بود، زیر چرخ های تجدد، سیاست بازی، غربگرایی، منفعت طلبی، نفس پرستی و خط بازی، له شدند.

بگذارید روشن تر بگویم که پس از شما جانبازان، عتیقه شدند آثار باستانی که هر از گاهی گردگیری و مرمتی می طلبند. کسی نگفت که اینها شاهرگ هستی ملت اند. کسی نگفت که قلب برای تپیدن است و چشم برای دیدن و این دونه برای در ویترین نهادن.

کسی جز علمدار پیرجانبازان از اینان سخن نگفت و کلامِ به بغض نشسته او را هم کسی نشنید.

به هر حال اکنون که سلاح سخن در نیام مصلحت زنگ زده است و از دوشکای فریاد، در سنگرهای همزیستی مسالمت آمیز به جای رخت آویز استفاده می شود. اکنون که سخن گفتن از حوض و  فواره و چمن و گلدان مطلوب تر است از عشق و جبهه و جنگ و عرفان.

اکنون که در معرض تهاجم دشمن، خانه از پای بست رو به ویرانی است و بحث های اصلی، رنگ و نقش و نگار ایوان.

در این حال و روز باید «مرتضی مردی» به پرده کعبه شهادت بیاویزد و خون مقدسش را بر کویر عطشناک وجدان هامان بریزد تا یادمان بیاید که کجا بوده ایم و اکنون به کجا رسیده ایم. برای چه آمده بودیم اکنون چه می کنیم. شعارهایمان چه بود اعمالمان چیست.

تا یادمان بیاید که «خلقتم للبقاء و لا للفناء»، تا هشدارمان دهد که «لم تقولون ما لا تفعلون کبر مقتا عندالله ان تقولو مالا تفعلون».

صدق الله العلی العظیم و صدق و بلغ رسوله النبی الامین و نحن علی ذلکم من الشاهدین و الشاکرین والحمد لله رب العالمین

انتهای پیام/س