به گزارش بهارانه به نقل از نافع،هفدهم مرداد ماه هر سال پس از شهادت شهید محمود صارمی به عنوان روز خبرنگار نام گرفت. محمود صارمي از جمله خبرنگاران پر تلاش و آزاده‌اي بود که از حضور در خطرناکترين ميدان‌ها ترس به دل راه نداد و به رسالت خويش تا انتها وفادار ماند. صارمي خبرنگار خبرگزاري جمهوري اسلامي درسال 1377 بهمراه هشت نفر از اعضاي کنسولگري ايران در مزارشريف افغانستان توسط نيروهاي افراطي طالبان به شهادت رسيد. شوراي فرهنگ عمومي 17 مردادماه 1377، سالروز شهادت "محمود صارمي " را به عنوان روز خبرنگار نامگذاري كرد.

امروز فرصتی است تا به درازای 364 روزی از سال که از دیگران می‌نویسیم یک را روز را به خودمان اختصاص دهیم و از خودمان بنویسیم از شغلی که نه رنگ روزمرگی به خود می‌گیرد نه رنگ خستگی، از درهایی که به رویمان بسته می‌مانند، از تلفنهایی که جواب داده نمی‌شوند، از سوالاتی که بی پاسخ می‌مانند و نگاه‌ها و حرفهای سنگینی که باید تحمل کنی و دم نزنی.

از شانه‌هایی که گاهی پله ای می‌شود برای ترقی بعضی مدیران، از حرفه‌ای که ماندن در آن فقط عشق میخواهد و عشق....

از دستمزدهای ناچیزی که از فرط ناچیز بودن فراموش می‌شوند و گاهی مجبوری حتی از این حقوق ناچیز هم چشم بپوشی اما فقط بمانی و بنویسی چراکه مردم تو را چشم بیدار جامعه می‌دانند و وقتی بخشی از حق و حقوق مردم را به واسطه قلم زدن‌هایت زنده می‌کنی تمام خستگی‌ها از یادت می‌رود و انگیزه‌ای می‌شود که باز هم بمانی و بنویسی.

بمانی و خطر کنی و برای کشف حقیقت به هر دری بزنی از مشکلات پیش رو بگذری تا شاید بتوانی تلنگری هرچند کوچک بزنی و جلوی تضعیف حقی را بگیری و در آخر هم از دید بعضی به سیاه‌نمایی، به گناه دفاع از حقوق مردم، به اتهام حاشیه‌آفرینی محاکمه شوی و آنجاست که خستگی در تنت جاودانه می‌شود.

اما با وجود همه این واقعیتها هرگز نباید از این موضوع غافل شوی که خبرنگاری فقط یک شغل نیست بلکه ذوق و استعداد و توان است که باید آن را بکار گرفت تا در اطلاع رسانی شفاف و صادقانه عمل کنی و مردم وقایع را از دریچه نگاه تو ببینند و به آن اعتماد کنند.

یادمان باشد ما همان مشتری همیشگی پشت در اتاق مسئولان هستیم که بردباری و صبر آشناترین معنی زندگی حرفه‌‌ای ماست و نیش دقایق و ثانیه‌ها را تنها به امید باز کردن روزنه‌ای به عالم دانستن چون نوش به جان می‌پذیریم. نه ناچیزبودن دستمزدها و نه وعده‌های بی‌سرانجام مسئولان می‌تواند پاهای اراده‌مان را برای تهیه خبری برای مخاطبان متزلزل سازد.

ناگفته نماند که بی‌مهری‌ها تنها از سوی مدیران و مسئولان نیست بلکه بخش زیادی از این بی مهری‌ و کم‌لطفی ها از سوی مدیران و مسئولان رسانه ها در حق خبرنگاران اعمال می‌شود؛ از نادیده گرفتن حق وحقوق و مزایای مالی گرفته تا نادیده انگاشتن شان و منزلت خبرنگاران و.....قدر و قیمت خبرنگار در بسیاری از نشریات به میزان گرفتن رپرتاژ و آگهی است و تا وقتی که درآمد زایی داشته باشی مورد توجه مدیر مسئولان هستی و این مقول در مورد ادارات و نهادها هم صادق است و تا وقتی برای بعضی از رسانه‌ها ایجاد درآمد کنند در مقابل رسانه‌ها هم چشمشان را بر معایب و اشتباهات آنها می‌بندند و تا این رابطه معکوس می‌شود، طوفان انتقادات و بزرگنمایی اشتباهات و خطاها شروع می‌شود و این وضعیت به راستی فاصله زیادی با رسالت خطیر و مقدس خبرنگاری و اطلاع رسانی دارد.

یادمان نرود که ما پل ارتباطی بین مردم با مسئولان هستیم و انعکاس واقعیت‌ها، تواضع در نوشتن، اطلاع‌رسانی صادقانه و شفاف از وظایف اصلی ما و از حقوق مسلم مردم است و حب وبغض و غرض‌ورزی‌های شخصی نباید خدشه‌ای در آن وارد کند .

و در پایان قابل ذکر است؛ اگر چه امروزه تا رسیدن به فرض مطلوب فاصله داریم اما امیدواریم راه و بستر موفقیت خبرنگاران هم دانشگاهي بیش از پیش فراهم شود.