به گزارش بهارانه، ائل پرس نوشت: مذاکرات هسته ای ۲۳ تیرماه ۹۴ با قرائت بیانیه پایانی به ایستگاه نهایی خود رسید، مذاکراتی که ۲۲ ماه به طول انجامید و سابقه ده ساله ای را نیز در پشت سر داشت، اما این بار تیم مذاکره به زعم خود با عزت و افتخار تمام برجام را نهایی کرد و به همگان ارایه داد، گرچه مسیر قانونی تصویب برای امضای توافق از سوی ایران و آمریکا طراحی شده بوده و هست، اما در این میان قطعنامه شورای امنیت تصویب شد و همگان ملزم به اجرای مفاد قطعنامه شدند، گرچه هنوز هم ژست طی مسیر قانونی پا برجاست و کنگره آمریکا و مجلس و شورای عالی امنیت ملی ایران حق دارند کلیت برجام را قبول یا رد کنند که در صورت رد یا توافق هر یک از طرفین مسیری متفاوت در پیش روی متنی خواهد بود که پیش از این قطعنامه ای بر اساس آن صادر شده است.

فارغ از نظرات شخصیت ها و رسانه های خارجی در این باره، می توان مسیر دو نظر متفاوت درباره جمع بندی توافق هسته ای به عیان رویت کرد. دیدگاه ابتدایی معتقد است امتیاز های داده شده فراوان و در مقابل امتیاز های متوازنی از سوی طرف غربی واگذار نشده است، به زبانی ساده تر در ازای پذیرش محدودیت های مختلف و طولانی مدت، در عمل هیچ تحریمی لغو نمی شود و صرفا تعلیق تحریم ها در صورت تایید آژانس اجرا می شود، این نوع نگاه متن برجام را نامتوازن می داند و عملکرد تیم هسته ای را ضعیف می پندارد.

در سوی دیگر، نوع دیدگاهی توافق را در اوج عزت و افتخار می بیند و متن توافق و امتیازات ارایه شده از سوی طرفین را متوازن می داند و خود اذعان می کند که اوج توان تیم هسته ای صرف این متن شده و بیش از این نباید و نمی توان انتظار داشت، این نوع نگاه، بت گونه و معجزه وار به متن توافق می نگرد.

فارغ از هر دو نگاه تقدیر از زحمات تیم مذاکره کننده برای همگان ضروری ست، توافق چه خوب باشد و چه بد، نمایندگان ملت شب ها و روزها برای آن زحماتی متقبل شده اند و به قولی گه گاه دربرابر قلدری طرف غربی از خود حرکات انقلابی نیز نشان داده اند، اما به هر حال آنچه بدست آمده متن  فعلی برجام است و نه چیزی بیشتر از آن.

آنچه اکنون ضروری می نماید دقت و روشنگری اساسی درباره مفاد برجامی است که در فاصله نزدیک به دو ماه باید به تصویب مجلس و کنگره آمریکا برسد یا نرسد، بر اساس برخی تحلیل ها امکان رد برجام رو به صفر  میل می کند، زیرا در این بازی دیپلماتیک کسی نمی خواهد آدم بد بازی شود و از سویی دیگر احتمال فرصت دهی به دولت ها برای خودآزمایی در عرصه اجرای توافق صرفا به جهت حصول نتیجه مطلوب نیز بالاست، اما هرگز این نوع فرصت دهی نباید به معنی عدم طرح انتقادات و بازیابی نقاط ضعف  باشد، این بحث از این رو اهمیت دارد که فردا روزی اگر توافق به سرمنزل مقصود نرسید دیگر کسی بهانه ای نداشته باشد که بگوید، نگفتند و نمی دانستیم و هر چه کردیم از روی حسن نیت و وطن دوستی بود.

روشنگری و نه مخالفت کورکورانه تنها مسیری است که آحاد ملت بخصوص نخبگان باید نسبت بدان اقدام کنند تا افکار عمومی نسبت به مزایا و معایب یک توافق در آستانه امضا و یا در گذر اجرا روشن شود، همگان بدانند و بخواهند از دولتمردان احقاق حقوق حقه خود و هوشیاری در برابر دشمنی که پیش از این کم ندیده اند از او حیله،توطئه و اقدام علیه خود و دولتمرد نیز باید متعهد باشد بر عهد خود با ملت و  نه آنگاه که طرف غربی خلاف عهد عمل کرد،  بخواهد فرافکنی کند و قصور و اهمال خود از بابت خوش بینی بیش از حد را به گردن دیگری برفراز کند و آنگاه است که باید عذرخواه در پیشگاه مردم حاضر شود و عذر تقصیر کند و هر چه غیر از این کند تاریخ ثبت خواهد کرد، اکنون زمان دعوی و جنجال نیست، منتقد باید با متانت و منصفانه روشنگری کند و دولت نیز از عملکرد خود دفاع کند تا بعد از اجرای توافق آنگاه مشخص شود چه شد و چه آمد بر سر آنچه نگاشتند و از آن پس برای مردم مرقوم داشتند و در این میان مردم قضاوت خواهند کرد بر هر آنچه شد یا نشد.